vrijdag 30 september 2016

Quest

Inmiddels is de Quest verschenen en het is een mooi artikel geworden. Vier pagina’s maar liefst. Het is een algemeen informatief artikel voor de gemiddelde lezer. Een bergloper zal er weinig nieuws uit halen. John Caris en ik worden veelvuldig genoemd en geciteerd maar het is jammer dat Susanne niet genoemd wordt terwijl zij het het was die alle voorbereidend werk verricht heeft. Jammer dus bij deze een hulde aan Susanne voor het verricht werk want zonder haar was er geen artikel geweest.

dinsdag 27 september 2016

Van Houten

Eerder schreef ik een artikel met als titel “de pers op bezoek” hier het vervolg. Nadat het bezoek achter de rug was kwam het verzoek om fotomateriaal voor bij het artikel te leveren. Gek is dat. ik heb honderden foto’s van de Zonneberg maar geen enkele van wat gevraagd werd. Schijnbaar heb ik bijvoorbeeld de “van Houten” altijd overgeslagen. Ik moest dus snel een paar foto’s maken.

Ik was nét terug van vakantie en had nog een week verlof dus daar was wel tijd voor. Helaas was mijn vaste fotohulp, Jacques, op vakantie en was Susanne, die met het assisteren ook wat ervaring heeft, ook op vakantie. Dat was natuurlijk een probleem want in je eentje is dat bijna niet te doen. Gelukkig was John Caris wél beschikbaar. 

Na effe oefenen had hij de techniek onder de knie en konden we beginnen met het echte werk. We maakten foto’s van de, in het museum aanwezige, mosasaurus en de Moerdijkbrug. Ook werd de “van Houten” gefotografeerd. Maar ik wilde hem niet frontaal doen maar op een aparte manier zoals nog nooit iemand hem gefotografeerd had. Nou, dat is prima gelukt. Toen ik de foto op Facebook poste waren de reactie zoals verwacht. “Klopt niet” en “trucage” enz. kreeg ik te horen. Veel mensen realiseerden zich niet dat ook deze tekening gewoon op een pilaar staat.


zondag 4 september 2016

Verjaardag


 Druk, druk, druk was het de afgelopen tijd. Vaak druk met prettige zaken, maar hierdoor had ik nauwelijks tijd om mijn blog bij te werken.

Alweer een hele tijd geleden was ik jarig. Traditiegetrouw vier ik mijn verjaardag met mijn bergmaten ergens in een groeve. Door de drukte was ik jarig eer ik het wist en was ik min of meer vergeten iets te regelen voor de traditionele tocht. Gelukkig bood de Zonneberg een mogelijkheid. Na een wandeling gingen we ergens in een hoekje zitten. Uiteraard was voor drank en spijs gezorgd. We hadden een boel te bepraten/eten/drinken dus de avond vloog voorbij. Maar in goed gezelschap is dat nooit een probleem. Ik ben er trots op dat ik deze mensen tot mijn maten mag rekenen.

Ans, die er ook bij was, wilde niet op de foto dus kreeg zij de opdracht de groepsfoto te maken.

Al met al een geweldige avond. 



zondag 19 juni 2016

De pers op bezoek

Susanne was benaderd door een journalist van de Quest. Quest is een van de grootste tijdschriften van Nederland en ongeëvenaard in het populairwetenschappelijke segment. Deze journalist wilde iets schrijven over de ondergrondse wereld die voor ons de normaalste zaak van de wereld is.

Na wat heen en weer ge-maild te hebben werd een datum afgesproken. Susanne ging natuurlijk niet alleen en wilde dat enkele “SOK coryfeeën” haar begeleiden zodat ze er niet alleen voor stond met het beantwoorden van vragen. Haar keuze was gevallen op John Caris en ondergetekende. 

De Zonneberggroeve was de groeve van haar keuze en na contact met Natuurmonumenten te hebben gehad, werd al snel medewerking verleend. 

Dus gingen Susanne, John en ik op pad met de journalist. Na wat algemeenheden over de groeve uitgewisseld te hebben kwamen al snel de vragen, die door John, Susanne en mij werden beantwoord. Tim Koumans en zijn collega, Amon, de toezichthouders van Natuurmonumenten vergezelden ons op onze tocht. Niet om ons te controleren, maar voor de gezelligheid. Ook zij stonden aandachtig te luisteren naar onze uitleg. Na twee uur rondlopen en vragen beantwoorden gingen we weer naar buiten. 

Het was een interessante tocht

Rondleiding

Een hele tijd geleden werd ik benaderd door de Belgische organisatie Natuurpunt CVN met de vraag of ik een rondleiding in de Caestertgroeve kon verzorgen. Ze hadden een activiteiten weekeind onder de naam “streekverkenning Krijtstreek 2016 gepland. Een weekeinde vol studie excursies op en rond het Caestertplateau voor haar leden. Zo werd de kalkflora, de orchideeën, insecten en vlinders bestudeerd. Uiteraard mag dan een bezoek aan een ondergrondse groeve niet ontbreken. 

Na wat heen en weer ge-mail en de toezegging dat dit met toestemming van de eigenaar van de groeve zou gebeuren, heb ik toegezegd deze excursie te verzorgen.

Zo stond ik zondag, 29 mei, om 10.00 ’s ochtends voor de ingang te wachten op de groep. Ik was gelukkig niet alleen want ik had Susanne meegevraagd. Op zo’n excursie mag natuurlijk de SOK voorzitter niet ontbreken, nietwaar? Het is natuurlijk veel gezelliger met z’n tweeën en ook kon ze als bezemwagen fungeren en zo de groep bij elkaar te houden.

Nadat de groep mooi op tijd arriveerde en we ons hadden voorgesteld gingen we op pad. Nu is het natuurlijk altijd bijzonder om met mensen op pad te gaan die oprecht geïnteresseerd zijn en als ze dan uit de “natuurminnende” hoek komen weet je dat je niet de standaard vragen krijgt. Ondanks dat ik mijn verhaal zo samenstel dat de gebruikelijke te verwachten vragen al op voorhand zijn beantwoord, kreeg ik tóch een hoop vragen. Waarvan enkele niet tot de standaard vragen behoorde. Iets wat mij natuurlijk plezier deed want hieruit bleek dat de aanwezigen interesse hadden voor wat ik te vertellen had.

Uiteraard stond ik uitgebreid stil bij de typische problematiek van deze groeve. Ik kreeg zelfs goed bedoelde suggesties uit de groep. Door al deze vragen en mijn enthousiasme liep de rondleiding behoorlijk uit.

Toen we weer de buitenlucht hadden opgezocht werden Susanne en ik uitvoerig bedankt voor onze tijd en vertrok de groep, veel te laat, naar de volgende excursie.

Achteraf hoorde ik dat Susanne achteraan in de groep ook de nodige vragen heeft moeten beantwoorden.

Al met al was het een succesvolle rondleiding en heb ik er een goed gevoel aan over gehouden.

Alleen jammer dat ik in mijn enthousiasme geen foto’s heb gemaakt. Gewoonweg vergeten.

Mocht een van de lezers een foto hebben, hou ik me aanbevolen.

zondag 5 juni 2016

Bezoek van ver


Ruim een half jaar geleden ben ik benadert door WIm van Mourik. Wim schrijft artikels voor het huisblad, het damspel, van de Koninklijke Nederlandse Dambond. Hij doet al jaren onderzoek naar de geschiedenis en de oorsprong van het damspel. Tijdens zijn onderzoek stuit hij op de Silvertant publicatie over Caestert en de afbeeldingen van de plafondtekeningen (waar iets dambord-achtigs in te zien is) in dat boek. Al snel kwam hij bij mij terecht en er is een levendige correspondentie ontstaan. Na hem wat achtergrond informatie te hebben gegeven zijn twee artikelen over de damborden in Caestert en de Lacroixberg verschenen. Twee  artikelen waarin deze damborden en de groeve waarin zij zich bevinden worden beschreven. De artikelen zijn in mijn bezit en ter inzage beschikbaar. We zijn echter blijven corresponderen en laatst kwam van hem een verzoek binnen; hij wilde met zijn vrouw naar Maastricht komen en of een bezoek aan de Caestertgroeve mogelijk was? Aangezien het hier om een serieus persoon ging heb ik natuurlijk toegezegd.

Later vertelde hij mij dat zijn artikel was gezien door Marisa Uberti, een Italiaanse onderzoekster bij het die al jaren onderzoek doet naar het molenspel en de varianten daarvan. Naar het blijkt heeft zij een Europese inventarisatie van inscripties van het molenspel gedaan en erover gepubliceerd. Zij schijnt een Europese autoriteit op dit gebied te zijn en naar ik begrepen heb alom gerespecteerd. Zij was zo geïnteresseerd geraakt dat Wim, via mij, meer beeldmateriaal heeft doorgestuurd. Dit resulteerde erin dat ze, met haar partner, Angelo Marchetti, vanuit Italië wilde overkomen om alles met eigen ogen te zien. 

Dit weekeinde waren ze dus hier, WIm van Mourik kwam, samen met zijn vrouw, ook naar Maastricht en na ze bij hun hotels te hebben opgepikt heb ik ze vrijdag historisch Maastricht laten zien. Zoals misschien bekend weet ik ook over de historie van Maastricht het een en ander te vertellen. Aansluitend heb ik het gezelschap mee naar de Zonneberg genomen.  Uiteraard vielen ze van de ene verbazing na de andere. Tekeningen werden min of meer genegeerd, maar de opschriften werden veelvuldig ontcijferd, gefotografeerd en becommentarieerd. 

Zaterdagochtend zijn we de Caestert ingegaan. De bekende tekeningen werden met het doel van nadere bestudering, veelvuldig gefotografeerd en ik denk dat ik hier nog wat van ga horen. De plafond tekeningen die her en der in de groeve voorkomen kregen ook een nader onderzoek, waarbij heel veel tijd gebruikt werd voor de symbolen ter hoogte van st. Joris en de omgeving daarvan. Het was heel interessant om haar visie hierop te horen. Ook dit is uitgebreid gefotografeerd en zal eenmaal terug in Italië uitgebreid bestudeerd en geanalyseerd worden. 

Ondanks dat Marisa door heel Europa is getrokken en dacht alles wel gezien te hebben, was ze verbijsterd over de hoeveelheid aan inscripties, tekeningen en opschriften die onze groeven rijk zijn. Door Caestert lopend voelde ze zich een beetje “Indiana Jones”.

Ik heb van Marisa haar boek “the Merels board enigma” cadeau gekregen. 340 A4 pagina’s!!!!! over, vooral, middeleeuwse inscripties van het molenspel. Ik heb, alleen al bij het doorbladeren, zoveel herkenbare zaken gezien dat ik gewoonweg verbijsterd ben. Heel veel tot nu toe onverklaarde symbolen die ik in de groeven ben tegengekomen worden in dit boek aangekaart. Ik ga zéker nog hiermee iets doen.

Uiteraard waren Wim en zijn vrouw Tjitske bij elk bezoek erbij en ook zij genoten zichtbaar van alles dat ik ze liet zien. Tijdens het wandelen, ondergronds als ook bovengronds, ontwikkelde zich de nodige interessante discussies over de inkrassingen en afbeeldingen die we gezien hadden.

Al met al een enerverend, interessant en vermoeiend weekeinde.

En ik kan nu eindelijk zeggen: ik ben in de schatkamer van de Sint Servaas geweest!




zondag 15 mei 2016

Bezoek Jezuiëtenberg



Toen ik vorig jaar mijn afscheid als SOK voorzitter vierde kreeg ik vele bijzondere en mooie cadeaus aangeboden. Een van die cadeaus was een tegoedbon voor een speciale berglopers rondleiding door de Jezuiëtenberg begeleid door Peter Houben. Nu moet u weten dat Peter heel erg veel van deze berg af weet en niet voor niets “mister Jezuiëtenberg” wordt genoemd. Veel rondleidingen geeft hij niet meer dus een rondleiding van hem is iets bijzonders. Zonder natuurlijk de andere gidsen te kort willen doen.

Door allerlei omstandigheden heeft een hele tijd geduurd eer deze rondleiding gepland werd. Vrijdag 22 april was het dan zover. Aangezien je zo’n cadeau niet in je eentje doet maar deelt met vrienden en bekenden was het dus een bont gezelschap dat zich verzamelde bij de ingang en toen het gezelschap compleet was gingen we naar binnen. Nadat ik eerst kort had uitgelegd waarom we er waren en iedereen aan elkaar had voorgesteld, nam Peter het over en gingen we op pad.

Eerst werden de hoogtepunten van de berg bekeken maar al snel werd het een speciale rondleiding, speciaal voor berglopers. Dus niet het geijkte rondje maar ook daar kijken waar je normaal niet komt. Dit werd door de groep gewaardeerd en dus werd het steeds gezelliger. 

Na zo’n twee uur te hebben rondgedwaald kwam er echter een eind aan en werd het weer tijd om de buitenlucht op te zoeken. Na Peter uitvoerig bedankt te hebben gingen we op het gemak naar buiten. 

Enkelen van ons besloten om de avond op gepaste wijze in D’n Apostel in Kanne af te sluiten en het bleef nog lang onrustig in Kanne.




zondag 17 april 2016

Kunstwerk

Zoals zo veel Maastrichtenaren bracht een tante van mij, en haar vriend de zomer van ’73 door in hun caravan op de camping. Maar terwijl de meesten dit vlak over de grens in België deden, stonden zij lekker rustig op een camping in het Geuldal. Juist ja, camping het Geuldal. Uiteraard gingen mijn ouders daar regelmatig op bezoek en speelden mijn broertje en ik in en langs de Geul. Deze camping lag recht tegenover een groeve die natuurlijk ook onze belangstelling had. Het waren maar een paar gaten, meer niet, maar voor ons een groot avontuur. De vriend van mijn tante had ontdekt dat boven deze gaten nóg een groeve lag. Toen hij ons dit vertelde waren we natuurlijk niet meer te houden en hij beloofde ons dat we de volgende keer dat we kwamen, we deze groeve zouden bezoeken. Een week of wat later, en na wat gezeur, gingen we weer op bezoek. Na “noonk Jacques” aan zijn belofte herinnerd te hebben gingen we op pad. Via het pad omhoog, langs de boswachterswoning, bereikten we de ingang. Veel kan ik me er niet van herinneren, ik was jong en inmiddels heb ik zoveel groeven bezocht dat het allemaal wat vaag is wat en wanneer een en ander gebeurde. Maar één ding kan ik me wel nog herinneren, en dat is ook de reden waarom ik dit schrijf.

Tijdens dit bezoek kwamen we we bij een aardpijp uit. Mijn vader (die altijd wel voor een avontuur te vinden was) ontdekte dat de modder aan de voet van de aardpijp bestond uit hele fijne klei. Als kunstenaar zag hij natuurlijk meteen de mogelijkheden hiervan. Aangestoken door zijn enthousiasme gingen we snel terug naar de camping om een schep en enkele zakken te halen. echter, in ons jeugdig enthousiasme vergaten we dat we voorzichtig langs de boswachterswoning moesten zijn en stormden langs het huis naar boven.

Voorzichtig werd de toplaag afgeschraapt (de onderste laag bevatte mergel van de vloer) en in de meegenomen zakken gedaan. Hiermee bezig, stond ineens de boswachter achter ons die natuurlijk wilde weten wat wij aan het doen waren. 

Na wat gefoeter liet hij ons onze gang gaan op voorwaarde dat we zo snel mogelijk vertrokken. 

Eenmaal thuis werd de klei in een mal gegoten zodat er een 7 cm dikke plaat van het formaat 95x35 cm ontstond. Hier in werden figuren uitgestoken zodat een soort bas-relief in typische jaren ’70 stijl ontstond. uiteraard mochten wij helpen. Dit stuk was veel te groot voor een oven en dus werd het zongedroogd. Na een tijd was het door en door droog en werd in de zijgevel van mijn ouderlijk huis, en nu mijn huis is, geplaatst. Waar het zich nog steeds bevindt. Elke keer als ik er naar kijk, zie ik bovenstaand verhaal weer voor me.

En zeg nu zelf; wie kan er nu zeggen dat hij in het bezit is van een kunstwerk dat gemaakt is van klei uit een groeve.

Heel veel later leerde ik deze groeve als de leeraarsgroeve kennen. Maar dat het om deze groeve gaat had u al begrepen.


zaterdag 12 maart 2016

Verzoek om hulp

Laatst kreeg ik een verzoek om hulp. Een scouting groep vroeg of ik hun naar de kapel in Caestert of Ternaaien kon brengen. Ze wilden daar de installatie of ontgroening vieren van enkele nieuwe leden. Nu ben ik daar redelijk bekent, maar van een kapel in een van de stelsels in het Caestertbos is mij niets bekend. Ik ga er van uit dat een of andere locatie plots de naam “kapel” heeft gekregen. Maar afgezien daarvan vind ik het link om met een groep kinderen een groeve in te gaan die niet echt veilig is. Als ik alleen al zie wat er recentelijk allemaal naar beneden is gekomen in de Colinette (ook bekend als Ternaaien beneden) lijkt het me niet echt verstandig om daar met een groep onwetende kinderen rond te wandelen.

Ik heb ze uitgelegd dat ik, gezien de EBC cursussen die, in opdracht van diverse organisaties, door mij worden georganiseerd ik redelijk goed op de hoogte ben van de stabiliteit en dus een inschatting kan maken of iets veilig is of niet.

Ook wees ik er op dat het tenslotte een natuurgebied is en hun activiteit gepland was midden in het vleermuisseizoen en dit de winterslaap van deze dieren zou verstoren. 

En dat zij geen toestemming van de eigenaar hadden om deze activiteit te houden.  Dit maakte het dus een illegale activiteit. Dat je daar rondwandelt is tot daar aan toe, maar om een activiteit te organiseren is natuurlijk een heel ander verhaal.

Ik wilde er dus niet aan meewerken. Waarop ik een net antwoord terugkreeg met de vraag of ik dan een andere locatie voor hun wist? Gezien de korte tijd was het voor mij niet mogelijk om iets anders te regelen.

Ook kreeg ik de tip, ik citeer “Als u uw expertise echt in wilt zetten, dan raad ik u aan om in contact te treden met andere berglopers communities op facebook en internet”. Ehm……. op zoveel onwetendheid had ik even geen antwoord, ik heb het er dan ook maar bij gelaten.

Later kreeg ik nog een bericht dat ze inmiddels iemand anders gevonden hadden die hun wilde helpen en ze een geslaagde avond hadden gehad. De locatie van de installatie en dat wat zij de kapel noemden bleek het stukje achter de Narrenpoort te zijn. En dat is….. de meest onveilige plek die ik ken in alle stelsels daar. Dikke duim voor de begeleider, wie het ook geweest is.

zondag 6 maart 2016

Chateau Agimont


Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op een zondagochtend van een bergloperskennis een  bijzonder telefoontje kreeg. Of ik een foto kon leveren voor een boek….. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. want waar gaat dat boek over? Het bleek een roman te zijn. Na te hebben toegezegd dat ik wel wat materiaal had werd ik een week later gebeld door de schrijver van het boek, Wim Overeem. Hij was een (thriller) roman schrijver en zocht een foto voor de omslag. Na wat meer informatie gevraagd te hebben, ging ik op zoek. Gezien mijn beroep weet ik dat niet alle foto’s geschikt zijn voor op een omslag en het was even zoeken eer ik hem een aantal mogelijke kandidaat foto’s kon leveren. Wim was aangenaam verrast toen hij de foto’s kreeg en na heel wat heen en weer ge-mail bleef er uiteindelijk één foto over. Deze is gebruikt als omslag voor het boek en de uitnodigingen van de boek presentatie.

Uiteraard werd deze boekpresentatie op een passende locatie gehouden, namelijk in de refter van de Jezuïetenberg.

Chateau Agimont is overigens de oorspronkelijke naam van het Chateau Neercanne.

Het verhaal
Een jonge ondernemer uit de Randstad neemt een ambitieuze klus aan in het zuiden van Limburg, de restauratie van Château Neercanne. Nog voor hij goed en wel begonnen is komt zijn vriendin om bij een bizar verkeersongeval waarbij opzet onmiskenbaar blijkt. Dan volgen al snel onbegrijpelijke gebeurtenissen elkaar op. Deze gebeurtenissen hebben een ding gemeen, ze zijn schijnbaar allen op hem gericht met het doel hem uit te schakelen. Verward probeert hij de draad van zijn leven op te pakken. De dreiging die hij voelt weerhoudt hem er niet van zijn zoektocht naar zijn biologische ouders voort te zetten. Als zijn verleden en het Limburgse heden elkaar raken lijkt hem een ongewisse dood beschoren.

Een spannend en goed geschreven boek. Een aanrader.


zaterdag 27 februari 2016

Parijs

Een week geleden kreeg ik van twee bergmaten het verzoek om hulp. Ze wilden naar Parijs om daar ondergronds te gaan. Zoals bekend is de ondergrond van Parijs één grote gatenkaas. De catacomben zijn het bekends maar er is veel meer te ontdekken daar. Ik ben lang geleden in verschillende groeven daar geweest en dat is schijnbaar bij hun blijven hangen. Aangezien het verzoek op het laatste moment binnenkwam en ik een beetje overvallen werd door de vraag kon ik op zo'n korte termijn niet genoeg info geven. Ik heb wat tips gegeven waar ze misschien iets aan hadden. Veel kon ik ze niet geven want mijn info was gedateerd. De situatie daar veranderd namelijk constant.

Ik heb ze wel nog in contact kunnen brengen met een vriend in Parijs die goed bekend is met de Parijse ondergrond. Van hem hebben ze ook nog wat tips gekregen. Na heel wat speurwerk, tere plaatse maar ook digitaal, is uiteindelijk alles goed gekomen.

Door deze vraag is mijn interesse in de Parijse groeven weer aangewakkerd. Ik ben momenteel druk aan het speuren in de boeken over Parijs die ik heb, en de websites aan het doorspitten. Wordt vervolgt.......