De afgelopen tijd heb ik in wisselend gezelschap verschillende (bijna wekelijkse) ondergrondse tochten gemaakt. Niet bijzonders, gewoon ontspannen wandelen met een vriend of vriendin. Hier eens kijken, daar eens kijken. Een opschrift of inkrassing bekijken en je afvragen wat het allemaal betekent. Maar ook zonder dat is het leuk om ondergronds in gezelschap van gelijkgestemden te zijn. Gewoon praten over zaken, al dan niet over het ondergrondse, die je bezighouden of gewoon luisteren naar diegene die bij je is.
Tóch wil ik één tocht in het bijzonder vermelden. Ik ben laatst weer ondergronds geweest met mijn grote vriend Twan! Ditmaal stond de Zonneberg op het programma want daar was Twan nog nooit geweest. Meestal gaat hij ondergrondse in gezelschap van zijn oudere zussen of Sil, het zoontje van Susanne, maar die waren ditmaal niet beschikbaar dus ging voor de zekerheid Ans maar mee. Nadat Twan door Ans was opgehaald pikte men mij op, de eerste vraag van Twan was meteen "waar is mijn lamp?". Die vraag werd, eer we bij de zonneberg waren, nog een aantal keren herhaald. Eenmaal binnen had meneer niet meer zo'n grote mond en werd stiller en stiller. Schijnbaar was het toch wel eng zonder zussen of vriendje waar hij zich aan kon optrekken. Bij het beeld van Christus aan het kruis riep hij "hé, die ken ik!". Na een kleine rondgang waarbij we even de varkensstal aandeden om te pauzeren, liepen we naar de schacht. Hier was Twan zichtbaar onder de indruk want schijnbaar had hij zich nooit gerealiseerd dat we diep onder de grond zaten. Dat was genoeg voor hem, hij wilde naar buiten. Op onze weg naar buiten liepen we langs de patertjes, dit was écht te veel voor hem. Die vond hij eng. Achteraf natuurlijk dom van mij om dat niet eerder te beseffen. Toen we eenmaal buiten waren vroeg ik hem of hij nog eens mee ging? "Ja" was zijn antwoord "maar niet meer naar die grot met die enge mannetjes". Volgende keer toch maar weer naar Caestert want daar zijn geen enge mannetjes............
