...... Dat was het dilemma waar ik mee zat toen ik de vrijdag voor oude jaar beslissen moest of ik nog ondergronds ging of niet. Eerst maar eens Jacques gebeld. Die had een etentje bij zijn dochter en kon dus moeilijk maar wilde wel kijken of hij eerdere weg kon. Dat vond ik sneu voor zijn dochter (die ik ook nog onder ogen wil komen en dus niet de schuld wil krijgen van een overhaast etentje) en ik zei dan ook dat we het daar maar bij moesten laten. Zo gezegd zo gedaan...... maar tóch had ik een gevoel dat ik nog even moest. Dus tweede ronde: Susanne gebeld met de vraag of ze al plannen had. Aan haar gestotter te merken sprong ze zowat een gat in de lucht, zo blij was ze dat ze ondergronds kon. Aangezien we met z’n tweeën waren konden we naar de Zonneberg.
In de Zonneberg was het erg druk op deze laatste vrijdagavond van het jaar. Tóch hebben we het grootste deel van de avond heerlijk rustig en alleen gelopen. Lekker ontspannend. Aangezien Susanne nu al een paar keer in de Zonneberg was geweest konden we gewoon wat rondwandelen en zo nu en dan een praatje met anderen maken, de contacten onderhouden en een misconceptie uit de wereld helpen. We zijn ergens in een hoekje waar bijna nooit iemand komt gaan zitten en na wat bijgepraat te hebben trokken we verder. We zijn nog even in de Varkensstal geweest, maar daar was het veel te druk, dus verder met onze tocht. Tegen 24.00 uur waren we weer buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten