woensdag 14 november 2012

Lindestraat



Soms doen zich onverwachte kansen voor die je niet kunt laten liggen tot een andere keer. We konden de kuil onder de Lindestraat bezoeken met onze bergmaat Johan. Nu is deze groeve niet écht moeilijk toegankelijk en is de eigenaar een vriendelijke, welwillende man die trots is op zijn groeve en ze graag toont, maar toch..... op de een of andere manier kom ik er niet vaak en stond deze groeve al een half jaar op de lijst want Susanne en Jacques waren er nog nooit in geweest. Dus toen het aanbod om daar eens te gaan kijken kwam, greep ik dat met beide handen aan. Helaas was Jacques op vakantie dus ging ik samen met Susanne en Johan.


Na eerst Johan te hebben opgepikt reden we naar de groeve en parkeerden op de parkeerplaats. Welke groeve heeft een eigen parkeerplaats? Susanne was in ieder geval aangenaam verbaasd en haar verbazing werd nog groter toen ze over een goed onderhouden en aangeharkte grindweg tussen de daar aanwezige tuinen liep. De ingang was voor haar nóg vreemder, want wie verwacht nu in een tuinhuisje de toegang tot de groeve? Na de w.c.'s te zijn gepasseerd kom je via een steile betonnen tunnel in de eigenlijke groeve. Meteen ruik je de bijzondere lucht van de beroemde grottenkazen die hier liggen te rijpen. Deze moesten natuurlijk eerst bekeken worden (let op: de schimmels die op de kazen groeien zijn nog giftig en mogen dus niet aangeraakt worden). 


Meteen valt op dat de groeve rijkelijk voorzien is van tekeningen. De eigenaar heeft zélf getekend maar heeft ook kunstenaars de kans gegeven iets af te beelden (met wisselend succes). Deze middelgrote groeve heeft haar eigen charme en ondanks de vele kunstwerken is nog veel van de oorspronkelijke groeve bewaard gebleven en kan de ervaren bergloper de ontginningsgeschiedenis van deze groeve lezen. Na zo'n beetje elk hoekje en gaatje bekeken te hebben en het nodige gefilosofeer besloten Johan en ik dat het tijd werd om Susanne het bijzonderste deel van deze groeve te laten zien: de feestruimte, het was tenslotte tijd voor een pauze. Na enkele kaarsjes te hebben aangestoken maakten we het ons gemakkelijk in de sfeervol verlichte en verwarmde ruimte. Zittend op een barkruk dronken we wat en bespraken we wat we allemaal gezien hadden. Na een wat langer dan gebruikelijke pauze togen we weer verder. Nou ja verder; we hadden alles al gezien dus restte ons maar een ding: verder gaan bij Jacquemin. Daar hadden we nóg een primeur: Susanne at voor de eerste keer in haar leven friet met tartaarsaus!!! Langzaamaan begint ze toch een beetje Mestreechs te worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten