woensdag 14 november 2012

Het is een gitaar



Zo nu en dan ga je  gewoon ondergronds voor het plezier van anderen. Susanne had haar zoontje, Sil (7), die zich langzaamaan ook tot bergloper aan het ontwikkelen is beloofd dat hij weer eens met haar mee mocht. Susanne die we net de weg in de Aardappelenberg hadden geleerd wilde dat natuurlijk aan Sil laten zien. 

Ans, mijn vriendin, haar petekind, Twan (bijna 5) is ook helemaal gek van "de grot". Aangezien ik Twan had beloofd dat hij weer eens mee mocht leek het ons een goed idee om dit samen met Susanne te doen. Snel was een afspraak gezet op zaterdagmiddag. 

Na Twan thuis te hebben opgehaald troffen we Susanne en SIl op de bekende parkeerplaats in Ternaaien. Sil kwam net terug van de Scouting en had zijn pakje nog aan. Scouting, zo heet de verkennerij tegenwoordig heb ik geleerd want toen ik Sil vroeg hoe het bij de verkenners was geweest kreeg ik een niet begrijpende blik. Susanne moest te hulp komen en Sil uitleggen dat ik de scouting bedoelde. ik geloof dat hij een "bever" of zoiets is. 



Hoe dan ook; we gingen op weg. Sil en Twan gebroederlijk naast elkaar op weg naar de ingang. Bij de ingang aangekomen moesten de heren natuurlijk allebei een eigen zaklamp hebben. Helaas snapte Twan in het begin het nut van een zaklamp nog niet helemaal want hij scheen zich herhaaldelijk in de ogen en stuiterde vervolgens half blind door de de gang. Maar ook dat kwam snel goed toen Sil de leiding nam. 




De heren stuiterde gezamenlijk door de gangen en natuurlijk moest elke helling en aardpijp beklommen worden (daar zijn er nogal wat van in de Aardappelenberg) waardoor we maar langzaam vorderden. Twan wist zo'n beetje na elke beklommen aardpijp te melden dat hij "zand in zijn schoenen” had, waarna die door Ans (die voor de verandering ook maar eens mee ging) weer konden worden leeg gekieperd en weer aangedaan moesten worden. Nóg meer oponthoud dus. Toen we eindelijk achterin de groeve waren aangekomen vonden we het welletjes en hielden we pauze. 

Susanne had knakworsten en broodjes bij zich. Voor de jeugd natuurlijk........ Maar ook de ouder jeugd liet het zich goed smaken. Twan noemde het overigens een broodje met rond vlees. 

Maar lang pauzeren was er natuurlijk niet bij en al snel waren we weer op pad. We besloten nog even het linker gedeelte (bij de doorbraak) te bezoeken. 

Daar eenmaal aangekomen waren de heren niet te houden want zo'n spannend tunneltje moest natuurlijk onderzocht worden. Susanne ging voor de zekerheid even mee want ze wilde zeker zijn dat de ander kant ook veilig was. Ans en ik besloten maar even te wachten. Dit was het hoogtepunt van de middag. Twee keer zijn ze erdoorheen, en weer terug, geweest. de tweede keer alleen, zonder Susanne, was natuurlijk spannender.



 

Als laatste attractie mochten ze samen de weg naar het zogenaamde sleutelgat zoeken. Hand in hand gingen ze voorop op zoek naar het bekende sleutelgat. Toen ze het sleutelgat gevonden hadden zei SIl "het is een gitaar". En daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in.

Tot zover mijn verslag van een geslaagde wandeling.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten