Han

Een week of drie geleden kreeg ik nieuws dat insloeg als een bom. Bergloper en vriend Han Bochman was overleden. Ik kende han al heel wat jaren en mocht hem graag. Helaas was het contact de afgelopen jaren wat verwaterd. De daarop volgende vrijdag zijn Ans en ik naar de RRB avond in de Zonneberg gegaan en hebben in de twee kapellen een kaarsje voor Han aangestoken. Na wat rondgelopen te hebben zijn we ergens gaan zitten en hebben er een gedronken op Han. Daarna zijn we via een omweg naar buiten gelopen. Ans heeft niet veel met berglopen en eerlijk gezegd had ik ook niet veel zin.

Een groot bergloper en verhalenverteller is niet meer.

Enkele dagen later had ik weer een praktijkcursus in Noord. Voorlopig de laatste. Deze keer had ik een groep van 17 personen. Ik heb de gebruikelijke ronde gelopen en na afloop was de Kluis opengesteld. Ook hier moest ik heel wat vragen beantwoorden. Al met al verliep de avond prima. Het was een leuke groep en men stelde goede vragen.

Bekijk www.caestert.net voor meer.

Lewie en ik op pad

Susanne was verhinderd want ze had haar zoontje, Sil, ziek thuis. Jacques moest voor Sinterklaas bij zijn kleinkinderen spelen, dus ik was alleen. Dan maar eens een weekeindje geen berg, of toch wel? Vlak nadat ik de beslissing had genomen om dan maar thuis te blijven kreeg ik een sms-je van mijn oude bergmaat Lewie; of ik plannen had. "nu dus wél" was mijn antwoord. Ik heb jaren lang met Lewie en zijn maat Philippe ondergronds gelopen maar dat verwaterde doordat Lewie een eigen zaak begon en al zijn energie daar in moest steken. Maar nu had hij weer eens tijd Hij zou Philippe ook vragen. Het leek er dus op dat we na jaren weer eens met zijn drieën zouden zijn. Snel werd een afspraak gemaakt en Lewie koos voor de Aardappelenberg. Ondanks de kou en ijzel die voorspeld was toog ik richting Kein-Ternaaien. 

Lewie was alleen want Philppe was waarschijnlijk aan het jagen in Eifel. We liepen lekker op het gemak door de berg. Eerst effe kijken bij de doorbraak. Zonder er doorheen te gaan. Toen richting de put en verder. Achterin zijn we op mijn vaste plaats gaan zitten en hebben we bijgepraat. We hadden ons al een heel tijd niet meer gesproken en er was een boel gebeurd. Uiteraard werden ook nog wat anekdotes van vroeger aangehaald. Al met al een zeer ontspannende tocht met een oude bergmaat. Oude tijden herleefden.

Examen

Het is alweer een tijd geleden dat ik iets in mijn blog heb geschreven. Ik heb, zoals je weet niet écht stilgezeten want ik heb een geheel nieuwe caestert.net site gebouwd. Nieuwe vormgeving, een overzichtelijkere indeling en meer mogelijkheden. Ondanks dat is het berglopen natuurlijk niet achter gebleven. Zo hebben Susanne en ik verschillende tochten door de Zonneberg gemaakt. Het doel was om Susanne de weg te leren zodat zij een eigen vergunning krijgt. Dat wil ze graag en daar kan ik me iets bij voorstellen. Inmiddels heeft ze het examen glansrijk doorstaan en is ze vanaf nu RRB vergunninghouder. Hieperdepiep. Nu dit achter de rug is hebben we weer wat meer tijd voor andere groeven en zaken. Want veel is blijven liggen en enkele contacten hebben we een beetje verwaarloost maar daar gaat nu verandering in komen en gaan we weer wat meer tijd krijgen voor andere groeven.

Op de bijgevoegde foto staan we, vlak voor het examen, in de kapel een schietgebedje te doen. 

Foto: Aldo Haan, http://dekoepetoekers.ning.com/


Bezoek www.caestert.net voor meer

Lindestraat

Soms doen zich onverwachte kansen voor die je niet kunt laten liggen tot een andere keer. We konden de kuil onder de Lindestraat bezoeken met onze bergmaat Johan. Nu is deze groeve niet écht moeilijk toegankelijk en is de eigenaar een vriendelijke, welwillende man die trots is op zijn groeve en ze graag toont, maar toch..... op de een of andere manier kom ik er niet vaak en stond deze groeve al een half jaar op de lijst want Susanne en Jacques waren er nog nooit in geweest. Dus toen het aanbod om daar eens te gaan kijken kwam, greep ik dat met beide handen aan. Helaas was Jacques op vakantie dus ging ik samen met Susanne en Johan.

Na eerst Johan te hebben opgepikt reden we naar de groeve en parkeerden op de parkeerplaats. Welke groeve heeft een eigen parkeerplaats? Susanne was in ieder geval aangenaam verbaasd en haar verbazing werd nog groter toen ze over een goed onderhouden en aangeharkte grindweg tussen de daar aanwezige tuinen liep. De ingang was voor haar nóg vreemder, want wie verwacht nu in een tuinhuisje de toegang tot de groeve? Na de w.c.'s te zijn gepasseerd kom je via een steile betonnen tunnel in de eigenlijke groeve. Meteen ruik je de bijzondere lucht van de beroemde grottenkazen die hier liggen te rijpen. Deze moesten natuurlijk eerst bekeken worden (let op: de schimmels die op de kazen groeien zijn nog giftig en mogen dus niet aangeraakt worden). 

Meteen valt op dat de groeve rijkelijk voorzien is van tekeningen. De eigenaar heeft zélf getekend maar heeft ook kunstenaars de kans gegeven iets af te beelden (met wisselend succes). Deze middelgrote groeve heeft haar eigen charme en ondanks de vele kunstwerken is nog veel van de oorspronkelijke groeve bewaard gebleven en kan de ervaren bergloper de ontginningsgeschiedenis van deze groeve lezen. Na zo'n beetje elk hoekje en gaatje bekeken te hebben en het nodige gefilosofeer besloten Johan en ik dat het tijd werd om Susanne het bijzonderste deel van deze groeve te laten zien: de feestruimte, het was tenslotte tijd voor een pauze. Na enkele kaarsjes te hebben aangestoken maakten we het ons gemakkelijk in de sfeervol verlichte en verwarmde ruimte. Zittend op een barkruk dronken we wat en bespraken we wat we allemaal gezien hadden. Na een wat langer dan gebruikelijke pauze togen we weer verder. Nou ja verder; we hadden alles al gezien dus restte ons maar een ding: verder gaan bij Jacquemin. Daar hadden we nóg een primeur: Susanne at voor de eerste keer in haar leven friet met tartaarsaus!!! Langzaamaan begint ze toch een beetje Mestreechs te worden.

 

Druk Druk Druk

Maar goed, wie is dat niet tegenwoordig. Maar ondanks de drukte ben ik tóch nog een paar keer ondergronds geweest maar natuurlijk niet zo vaak als ik zou willen.Nog niet zo lang geleden werd ik benaderd door iemand die geïnteresseerd was in het ondergrondse. Hij had de groeve van Mathuus al verkend en had daar wat vragen over. Na uitgebreid heen en weer te hebben gemaild heb ik hem uitgenodigd voor een tocht want hij wilde graag Caestert zien. Na een datum en tijd te hebben afgesproken troffen we elkaar beneden aan het pad te na kennis gemaakt te hebben gingen we op pad. Het was een tocht waarbij zo'n beetje alle bekende bezienswaardigheden werden getoond. Mijn metgezel stelde goede, intelligente vragen en toonde het nodige respect en eerbied voor de groeve waardoor het een aangename tocht was. Ik denk wel dat we er een nieuwe bergloper (en geen bergsloper) erbij hebben. Helaas was ik in de haast mijn camera vergeten dus geen foto.

Een bijzondere tocht door Caestert

Deze tocht beloofde een bijzondere tocht te worden. Marieke scheen weer in het land te zijn en had aangegeven dat ze graag met ons ondergronds wilde. Aangezien ik al maanden niet meer in Caestert was geweest leek het me een goed idee om daar weer eens heen te gaan. Zo gezegd zo gedaan. We zouden ons op de bekende parkeerplaats treffen maar Op het laatste moment kreeg ik bericht dat Marieke de afgesproken tijd niet ging halen en er werd afgesproken dat we haar een uur later aan de ingang zouden oppikken en wij (Susanne, Jacques en ik) alvast op weg gingen. Het was ook voor Jacques een tijd geleden dat hij met ons op pad was geweest dus gespreksstof genoeg.Eenmaal bij de ingang bleek dat we een drie kwartier hadden eer Marieke zou komen. Dit gaf ons tijd om de gangen rond de ingangspartij eens goed te bekijken want zoals Susanne treffend aangaf zijn dat gangen waar je eigenlijk nooit komt. De wacht tijd was dan ook zo om. Marieke was mooi op tijd aan de ingang en nadat ze uitbundig begroet was door ons drieën gingen we ondergronds. Marieke mocht zelfs de Coleman van Jacques dragen (schijnbaar heeft hij het licht gezien en wil hij alleen nog maar met Petromax lopen, vandaar). Van intensief lopen is op zo'n avond natuurlijk geen sprake. Het ging meer over algemeenheden en anekdotes van het afgelopen jaar. Na wat rondgedwaald te hebben gingen we in de Smirnoffkamer zitten en werd er drank en spijs in overvloed te voorschijn getoverd. Hier hebben we vrij lang gezeten want er was nu eenmaal veel bij te praten.

De dames wilden dolgraag met me op de foto. Nu ben ikzelf niet zo'n foto type maar na lang zeuren gaf ik eindelijk toe en mochten ze met me op de foto. Wat de doorslag gaf was dat Susanne speciaal hiervoor naar de kapper was geweest. Dit fotomoment was voor de dames toch wel het hoogtepunt van de avond. Na een lange tijd braken we op en begaven ons met de nodige omwegen naar de uitgang. Na uitvoerig afscheid van Marieke te hebben genomen ging ieder zijn eigen weg.

Twee keer Zonneberg

Sinds mijn laatste update ben ik alweer twee maal in de Zonneberg geweest. Beide keren met Susanne. Ze kan er geen genoeg van krijgen, Begrijpelijk want er is ook erg veel te zien en te ontdekken voor een nieuwe bergloper. En ze is nog altijd bezig met het leren van de weg. Inmiddels is ze zo ver dat de hoofdwegen en de belangrijkste bezienswaardigheden er goed in zitten en kunnen we ook wat tijd aan andere zaken. Meestal lopen we eerst de bekende routes en gaan later in de avond wat ronddwalen. Zo blijft het leuk want zoals bekend loop ik zelden over de bekende hoofdroutes. Gelukkig voor mij vind Susanne het afspeuren van de wanden naar bijzondere opschriften even interessant als ik.

Tijdens onze eerste wandeling kwamen we een andere bergloper, Ron, tegen. Hij liep een tijdje met ons mee. Hij kende wel de weg maar had zich eigenlijk nog niet zo verdiept in de historie van de berg. Tijdens onze wandeling heb ik hem van alles laten zien en heb hem over opschriften, de ontginningen enzovoort verteld. Hij zoog het allemaal op als een spons en was zeer geïnteresseerd. Ik had het idee dat we hem in een geheel andere bergloopwereld die hij nog niet kende, introduceerden.

Alleen

Susanne liet het afweten (moest zonodig op vakantie) en ik was een week geveld met een griep (ja, ja, echt waar. 30 graden en ik lig plat met een griep). Hierdoor is er van berglopen weinig terecht gekomen. Maar nu heb ik wél alle rust en tijd om eens wat zaken op een rijtje te zetten. Zo heb ik eindelijk eens de harddisks van mijn verschillende computers eens opgeruimd en daarbij kwam een boel (vergeten) materiaal boven water dat prima bruikbaar is op de website. 

Zo heb ik lang geleden, samen met Jacques, de religieuze tekeningen in Caestert gefotografeerd. Niet zomaar, maar recht van voren om geen vertekening te verkrijgen. En geen overzichten foto maar elk paneel apart. Vervolgens heb ik alle foto's aan elkaar genaaid zodat je een soort panorama foto krijgt. Het doel was om op deze manier de tekeningen goed te kunnen bestuderen. Vervolgens is deze foto ergens op een harde schijf opgeborgen om nooit meer te voorschijn te komen. Nu is hij er weer en staat hij als download file klaar op de site. Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat ik ook van de meeste plafondmarkeringen hoge resolutie detailopnamen heb. Plat op mijn rug liggend, recht omhoog met een 300 mm telelens,  heb ik ze een voor een vast gelegd. Mmmm…. eens kijken wat ik daar mee kan.

Ook heb ik een boel oude foto's en briefkaarten waar een verhaal of informatie aan vast zit. Ik ben druk met ze in te scannen en de informatie erbij te zoeken. Het zou leuk zijn als er aanvullingen van de bezoekers bij gegeven konden worden.

Door al dit materiaal heb ik verschillende ideeën voor uitbreiding van de site gekregen. Ik heb momenteel genoeg items klaar om twee tot drie maal per week een update te doen. Maar ik moet me beheersen en het rustig aan doen want er komen vast nog wel eens magere tijden of perioden dat ik minder tijd c.q. animo heb. Dan is het leuk om nog wat achter de hand te hebben.

Ook beginnen de ideeën voor een nieuw forum-achtig platform concrete vormen aan te nemen. 

Veel leesplezier met de nieuwe zaken.

Zonneberg

Sinds enkele weken lopen Susanne en ik met zijn tweeën en we concentreren ons op de Zonneberg. Susanne wil hier graag de weg leren en daarvoor moet je met zijn tweeën zijn. Je kunt je dan helemaal concentreren op het doel en je wordt niet afgeleid. Nog afgezien dat als we met zijn drieën zijn ik twee introducé's heb wat de zaak behoorlijk bemoeilijkt. 

We zijn nu zo'n 4 maal in de Zonneberg geweest en Susanne leert verbazend snel. Ik durf zelfs te zeggen dat ze nu al alle hoofdwegen kent en dus de uitgang weet te vinden. Binnenkort gaan we ons concentreren op wat andere punten zoals tekeningen en andere bezienswaardigheden zodat ze deze ook weet te vinden. Ik verwacht dat ze bijzonder snel haar eigen vergunning voor Zonneberg zal hebben.

Aangezien ik in het verleden veel mensen heb opgeleid voor de Zonneberg heb ik langzaamaan een systeem ontwikkeld dat ook nu weer perfect schijnt te werken want Susanne had tijdens de tweede avond al door hoe een en ander in elkaar zat.

Susanne zal dan niet meer zo afhankelijk zijn en ook eens haar eigen gang kunnen gaan. Ik hoop natuurlijk dat ze nog lang met me zal blijven lopen, maar een beetje zelfstandigheid is natuurlijk nooit weg. Ze is al wegwijs in Caestert, de Aardappelenberg, de Zonneberg (zo goed als) en dan nog de Colinette (volgt spoedig).

Het is een gitaar

Zo nu en dan ga je  gewoon ondergronds voor het plezier van anderen. Susanne had haar zoontje, Sil (7), die zich langzaamaan ook tot bergloper aan het ontwikkelen is beloofd dat hij weer eens met haar mee mocht. Susanne die we net de weg in de Aardappelenberg hadden geleerd wilde dat natuurlijk aan Sil laten zien. 

Ans, mijn vriendin, haar petekind, Twan (bijna 5) is ook helemaal gek van "de grot". Aangezien ik Twan had beloofd dat hij weer eens mee mocht leek het ons een goed idee om dit samen met Susanne te doen. Snel was een afspraak gezet op zaterdagmiddag. 

Na Twan thuis te hebben opgehaald troffen we Susanne en SIl op de bekende parkeerplaats in Ternaaien. Sil kwam net terug van de Scouting en had zijn pakje nog aan. Scouting, zo heet de verkennerij tegenwoordig heb ik geleerd want toen ik Sil vroeg hoe het bij de verkenners was geweest kreeg ik een niet begrijpende blik. Susanne moest te hulp komen en Sil uitleggen dat ik de scouting bedoelde. ik geloof dat hij een "bever" of zoiets is. 

Hoe dan ook; we gingen op weg. Sil en Twan gebroederlijk naast elkaar op weg naar de ingang. Bij de ingang aangekomen moesten de heren natuurlijk allebei een eigen zaklamp hebben. Helaas snapte Twan in het begin het nut van een zaklamp nog niet helemaal want hij scheen zich herhaaldelijk in de ogen en stuiterde vervolgens half blind door de de gang. Maar ook dat kwam snel goed toen Sil de leiding nam. 

De heren stuiterde gezamenlijk door de gangen en natuurlijk moest elke helling en aardpijp beklommen worden (daar zijn er nogal wat van in de Aardappelenberg) waardoor we maar langzaam vorderden. Twan wist zo'n beetje na elke beklommen aardpijp te melden dat hij "zand in zijn schoenen” had, waarna die door Ans (die voor de verandering ook maar eens mee ging) weer konden worden leeg gekieperd en weer aangedaan moesten worden. Nóg meer oponthoud dus. Toen we eindelijk achterin de groeve waren aangekomen vonden we het welletjes en hielden we pauze. 

Susanne had knakworsten en broodjes bij zich. Voor de jeugd natuurlijk........ Maar ook de ouder jeugd liet het zich goed smaken. Twan noemde het overigens een broodje met rond vlees. 

Maar lang pauzeren was er natuurlijk niet bij en al snel waren we weer op pad. We besloten nog even het linker gedeelte (bij de doorbraak) te bezoeken. 

Daar eenmaal aangekomen waren de heren niet te houden want zo'n spannend tunneltje moest natuurlijk onderzocht worden. Susanne ging voor de zekerheid even mee want ze wilde zeker zijn dat de ander kant ook veilig was. Ans en ik besloten maar even te wachten. Dit was het hoogtepunt van de middag. Twee keer zijn ze erdoorheen, en weer terug, geweest. de tweede keer alleen, zonder Susanne, was natuurlijk spannender.

 

Als laatste attractie mochten ze samen de weg naar het zogenaamde sleutelgat zoeken. Hand in hand gingen ze voorop op zoek naar het bekende sleutelgat. Toen ze het sleutelgat gevonden hadden zei SIl "het is een gitaar". En daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in.

Tot zover mijn verslag van een geslaagde wandeling.

50.000

Deze site bestaat al heel wat jaren en heeft in de loop der tijd ook heel wat bezoekers gehad en heeft er voor gezorgd dat ik veel mensen heb leren kennen, leuke contacten en soms zelfs een goede vriend of vriendin heb overgehouden. 

Inmiddels heeft de teller de 50.000ste "hit" geregistreerd. Dat zijn er heel wat. Ik wil iedereen bedanken voor de getoonde interesse. Ik zal door gaan met zaken te plaatsen en de site uit te breiden. Als tijd/energie/materiaal het toelaat tenminste. 

De site heeft sinds haar oprichting in drie verschillende gedaanten bestaan maar het lijkt me dat de huidige vorm de beste is. 

Een aantal jaren geleden was er een explosie van groeve gerelateerde website's en het leek even dat elke bergloper een eigen website moest hebben. Deze hype die niet lang duurde is alweer een tijd voorbij en er zijn maar een hand vol websites overgebleven (puur groeve gerelateerde websites tenminste). Een korte rondgang leert  dat eigenlijk geen een site een regelmatige update heeft gehad. Sommige al meer dan een jaar niet meer. Nu ook mijn vrienden bij caestert.nl aangegeven hebben ermee te gaan stoppen blijft er helaas niet meer veel over. Hiermee wil ik absoluut geen waarde oordeel afgeven, integendeel. Ik weet helaas als geen ander hoeveel werk het is om een website levend te houden en ook ik heb periodes gekend waarin ik geen tijd had om iets aan de website te doen. 

Ik sta open voor suggesties met betrekking tot verbetering en dergelijke.

Bedankt voor het vertrouwen en misschien tot ziens ergens ondergronds.

Rob

webadmin caestert.net

De weg leren in de Aardappelenberg II

"Gisteren met de Canadezen op pad maar dat betekent niet dat er vandaag niet aan berglopen wordt gedaan" was het motto. Dus nóg een tocht dit weekeinde. We besloten de draad weer op te pakken en Susanne verder wegwijs te maken in de Aardappelenberg. Dat lukte haar al heel aardig en ze liep zonder al te veel moeite meteen naar het gebied rond de put. Terwijl ik hier een kleine afstelling aan een Petromax verrichte liepen Jacques en Susanne wat rond en keken hoe dit gedeelte aansloot op de overige gangen. Toen alles weer als vanouds brande zijn we, met Susanne voorop richting sleutelgat gelopen. Dit ging haar ook goed af. Aangezien het nog veel te vroeg om al naar huis te gaan was, besloot ik om Susanne de weg naar het linkergedeelte waar ook de doorbraak richting de Duvelenberg ligt te leren. Na een paar keer deze route te hebben gelopen leek het me dat ze deze ook onder de knie had. Ik stelde voor om maar eens door het "Look" te kruipen maar Jacques trok daar niet echt aan. Dus dat doen we een andere keer. Het werd trouwens langzaamaan tijd om weer richting uitgang te gaan.

Een "last moment" ingeving die ik kreeg bleek achteraf het hoogtepunt van de avond te zijn. Ik stelde voor om nog even in de gangetjes naast de ingang te kijken. Hier kom je niet vaak want het is een beetje een geklauter en ge-klim en de kronkelende gang leid uiteindelijk nergens heen. Aangezien ik hier al jaren niet meer geweest was, was het voor mij weer een openbaring. Prachtige landschappen bevinden zich daar. Snel maar eens terug met de camera want het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik ondergronds foto's heb gemaakt.

Bezoek van ver

Jaren geleden vroeg mijn broer die een collega uit Canada op bezoek had of we de berg in konden. Uiteraard ben ik altijd te vinden voor een tochtje en er was snel een afspraak gemaakt. Onnodig te zeggen dat onze Canadese gast helemaal ondersteboven was van de tocht. Hij vond het allemaal prachtig. Speciaal de vele opschriften, we waren in de Zonneberg, die bijna allemaal waren van voor dat zijn land gesticht werden, maakte indruk.

Toen enkele jaren later zijn buurman verkondigde dat hij familie in Nederland ging bezoeken kwamen de herinneringen aan de ondergrondse tocht weer boven en wist hij zijn buurman te overtuigen een omweg via Maastricht te maken. De buurman die in een zoutmijn had gewerkt was meteen geïnteresseerd en er werd via e-mail contact met me gezocht.

Na heel wat heen en weer ge-mail werd een datum geprikt en een afspraak gemaakt. Toen het zover was pikte ik Charlie en zijn zoon, Nathan, op en togen we naar de berg. Deze keer was voor Caestert gekozen. Beneden aan de berg troffen we Susanne die ook graag mee wilde gaan, ze heeft tenslotte vijf jaar in Canada gewoond en vond het leuk om weer eens iemand te spreken uit Canada. Jacques was gezien het vroege tijdstip. 17.00 uur, verhinderd.

Eenmaal binnengekomen werden de twee Petromaxen onder belangstelling van onze gasten aangemaakt en gingen we op pad. Het werd het bekende rondje "rechtsom". Via de grensmuren, Lambier, Narren en religieuze tekeningen liepen we naar het centrale gedeelte. Onze gasten waren diep onder de indruk van alle oude opschriften en tekeningen die ze zagen maar vreemd genoeg vonden ze de vuurstenen nog het interessants. Hoeveel vragen ik hierover gekregen heb weet ik niet meer......... Ze vroegen verschillende malen of ze een vuursteen mochten meenemen. Toen ik ze in het centrale gedeelte de vuursteen hopen, die links en rechts verspreid lagen, liet zien wisten ze het even niet meer. Zo veel keuze......

Vanuit het centrale gedeelte liepen we naar Sint Joris, hier hielden we een pauze en werd er door Susanne een blik knakworsten te voorschijn getoverd. Zoiets opwarmen op een Petromax doet het altijd goed bij mensen die vreemd in de berg zijn. 

Na een pauze waarbij heel wat herinneringen aan Canada door Susanne werden opgehaald liepen we naar het Kapelgedeelte. Uiteraard liepen we, gezien de belangstelling voor vuursteen  langs de vuursteenpiramides. Dit was onze laatste stop en langzaamaan werd het tijd om naar buiten te gaan want onze gasten hadden nog een flinke rit richting Rotterdam voor de boeg. 

Na ze bij de parkeergarage te hebben afgezet kreeg ik een klein presentje overhandigd: de enige echte Maple syrup. Het toeval wil dat ik verzot ben op dit hier moeilijk verkrijgbare goedje. Dat word smullen. 

De weg leren in de Aardappelenberg

Deze keer was de Aardappelenberg aan de beurt. De rede hiervoor was dat Susanne inmiddels aardig bekend is in Caestert en ook wel eens een andere groeve wil "doen". Nu komt ze met ons in genoeg groeven maar ze wil ook wel eens alleen gaan en dan is het leuk als je eens iets nieuws kunt ontdekken. De aardappelenberg dus. We hebben de hoofdroute een paar keer op en neer gelopen en Susanne kreeg aardig door hoe een en ander in elkaar zat. Tijdens onze wandeling kwamen we Aldo en zijn maat tegen. Hier hebben we even mee staan praten. Ik had Aldo al een hele tijd niet meer gesproken of gezien dus ik was blij te zien dat het goed ging. 

Na achterin een hoekje te hebben opgezocht hebben we onder het genot van een hapje en drankje een lange pauze gehouden want dat is op zijn tijd ook leuk.

Laatste rondje Colinette

Aangezien Susanne wat moeilijker in haar tijd zit hebben we besloten eens in de 14 dagen ondergronds te gaan. Toen we aan kwamen op de de parkeerplaats in Ternaaien viel me onder het rijden de stank van verbrand hout al op. Eenmaal uitgestapt roken we heel duidelijk de kampvuren in de Vallei. Dat beloofd niet veel goeds. We hadden de Colinette uitgekozen want we zijn al een tijd bezig met het omcirkelen van deze groeve. Dit doen we door consequent links aan te houden. Je komt dan (ooit) vanzelf weer bij de uitgang. De vorige keer waren we tot de grote vierkante schacht gekomen dus daar gingen we verder. Het was een echte loop avond en er werd stevig doorgelopen. Vooral bij het naar binnen gaan want het eerste gedeelte van de groeve, tot ruwweg de Soldaatjes, stond vol met rook. Achteraan was geen rook meer. Na hier links aangehouden te hebben kwamen we, na een groepje van zo'n man of 8 met maar een lampje te zijn tegengekomen, bij het bovenste gedeelte dat aansluit op de "Looker" in de Vallei hier was de lucht letterlijk adembenemend. overal dikke rook. Er zaten twee groepen rond kampvuren "gezellig" te zijn. We zijn zonder een woord te zeggen verder gelopen. Met deze tocht hebben we de rondgang door de Collinette afgesloten. Op naar de volgende groeve.

Dwaaldag

De jaarlijkse dwaaldag van de Studiegroep Onderaardse Kalksteengroeven was wederom een succes. Deze keer was de Collasberg aan de beurt. Ik citeer graag mijn bergmaat Jacques en neem hier gedeeltelijk het verslag van zijn blog over: Tja, zo vaak gebeurt dat niet: een vergunning om een van de talrijke groeven in de omgeving van Zichen-Zussen-Bolder te bezoeken. Dit alles in het kader van de SOK (Studiegroep Onderaardse Kalksteengroeven) ledenavond op locatie. Het wordt al een heuse traditie, de laatste ledenavond van het seizoen afsluiten op locatie met een dwaaltocht in een, voor de meeste SOK leden, onbekende groeve. Na onder ander de “Lacroix, de “Coolen” "de Fluwelengrot"en de “Pitjesberg” was nu de “Collasberg” aan de beurt. 

Verscholen achter de huizen aan de kant van Zussen ligt de ingang van deze groeve. Een echte “boerenberg”, dat zie je al bij de ingangspartij: laag, bijna onopvallend gewoon een gat waar de boer wat spullen heeft staan. Eenmaal binnen vind je, vooral in het toegangs-gebied, nog de vele resten van de champignonkweek die hier tot voor enkele jaren werd bedreven. Gangen, gangen en nog eens gangen, dat kenmerkt deze groeve. Ja, hoor ik de lezer al denken, dat is toch normaal in een groeve, maar in de meeste van de ons bekende groeven zijn die gangen hoog en de kolommen die de wanden vormen breed en regelmatig. Hier niet dus. Deze groeve is net een heel grote kelder, een aaneenschakeling van talloze ruimtes. De ene na de andere ruimte vormt al snel een doolhof waar je, vooral als je dit voor het eerst bezoekt, ook zo de draad kwijt bent. Gelukkig was de figuurlijke draad er ook letterlijk: een aan het plafond bevestigde elektriciteitsdraad en een waterleiding (resten van de eerder genoemde champignonkweek) zijn nog altijd prominent aanwezig in deze groeve en staan dan ook min of meer borg voor het terug vinden van de uitgang. Niet nodig op deze avond want het wemelde er van de ervaren SOK berglopers, die met veel licht, iedere loper had zijn of haar favoriete lamp meegenomen, het stelsel bestudeerden. Bijgestaan door de “hulpdienst groeven” van de gemeente Riemst werd het een interessante avond met veel mooie ontdekkingen. Voor de veiligheid waren er enkele delen niet toegankelijk zoals de “doorsteek” naar de Lacroixberg, maar er bleven genoeg mooie stukken over waaronder een heuse “onderberg” (een gangenstelsel onder het gangenstelsel) waarin nog een onaangetast blokbrekers-landschap te zien is. Kortom een supermooie ervaring op een gewone doordeweekse vrijdagavond, met vooral het gevoel dat het gewoon mocht: legaal en mèt hulp van de gemeente Riemst. Tof zeggen ze dan in België!

Tot zover Jacques. Hier heb ik niets meer aan toe te voegen.

Eindelijk

De lang beloofde update is dan eindelijke een feit! Zoals je in de vorige bijdrage kon lezen is het jaar slecht voor me begonnen maar nu het een beetje rustiger is geworden en de verhuizing er grotendeels op zit hoop ik weer wat meer tijd voor de website en het berglopen te krijgen.

Zaterdag 7 april was het eindelijk weer eens mogelijk om met zijn drieën ondergronds te gaan. We troffen ons op de gebruikelijke plaats en besloten om een rondje door Caestert te maken want we waren de laatste tijd vaker in de Collinette geweest en dus al een tijd niet meer in Caestert. Erg veel hebben we niet gelopen want we hadden met zijn drieën heel wat bij te praten. We hadden ons tenslotte al een tijd, op wat e-mails na, niet meer gesproken. Na even achter de Narrenpoort te hebben gekeken liepen we via de nieuwe gangen achter de religieuze tekeningen op het gemak richting Smirnoffkamer. Hier hebben we vrij lang gezeten want we waren nog steeds niet bijgepraat. Na een langere pauze dan normaal zijn we op het gemak, via het kapelgedeelte, nar buiten gelopen. We waren de gehele avond nog niemand tegengekomen maar op weg naar buiten zagen we licht van een groepje berglopers. Eenmaal buiten aangekomen stond er een grote groep rond een kampvuur. Ook op weg naar beneden kwamen we nog twee keer een groepje tegen. Schijnbaar komt het berglopen daar pas laat op gang.Het voordeel hiervan is natuurlijk dat wij de berg voor ons alleen hadden.

Update

Van verschillende zijden Heb ik de vraag ontvangen waarom ik niet meer update. Wel, ik zal een en  ander verklaren. 

2012 is voor mij slecht begonnen want op 2 januari is mijn moeder in het ziekenhuis opgenomen en vervolgens heb ik drie weken lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit, gerend. De zorg voor mijn moeder en alle rompslomp die daar bij komt kijken was voor mij belangrijker dan de caestert.net website. 

24 januari is mijn moeder overleden en vervolgens moest de crematie en de afhandeling van de nalatenschap geregeld worden. Ook iets dat je niet “effe” doet. In het emotioneel verwerken, maar ook praktisch gezien is er veel tijd in gaan zitten. Zo moest ik het huis van mijn moeder leegruimen en daar gaat veel tijd in zitten. Toen dat eenmaal achter de rug was werd duidelijk dat ik het huis van mijn moeder kon overnemen en vervolgens kom je in een maalstroom van geregel terecht eer alles rond is.

Inmiddels is alles rond en ben ik druk bezig met het in orde brengen van mijn nieuwe huis. Ik ben al twee weken aan het opknappen en schilderen.

Maar mijn oude huis moet natuurlijk ook nog leeg en opgeruimd worden. Daar ben ik nu druk mee. Ik hoop eind volgende week te verhuizen. Ik zit in ieder geval per 1 april op mijn nieuwe adres.

Door al deze zaken is er weinig tijd overgebleven voor mijn passie, het berglopen en heb ik mijn bergloperscontacten, zeker met mijn twee maten, ernstig verwaarloosd. We zijn een paar keer kort ondergronds gegaan waarvan ik later nog eens verslag zal doen. 

Ik hoop begin april weer een grote update te doen.

Tot dan: even geduld en begrip.

Twee activiteiten op een avond

Dit weekeind was er weinig berglopen voor me weggelegd. Deze avond moest ik aan de vleermuistellers uitleggen wat de mijnwet precies inhield en wat de eventuele consequenties waren voor de continuïteit ven het vleermuis tellen in Nederlandse groeven. 

Elk jaar komen er vleermuistellers uit heel Nederland om in de Zuid-Limburgse groeven vleren te tellen. De meeste van hun zijn geen berglopers en zijn dus niet op nauwelijks op de hoogte van de mijnwet. Aangezien ik al van verschillende zijden de meest vreemde verhalen had vernomen, werd het hoog tijd om de zaken eens goed uit te leggen. 

In Sint Geertruid was hun hotel en in het bijbehorende zaaltje zaten mijn toehoorders te wachten op mijn uitleg. Na een dik uur was alles een stuk duidelijker en wisten de toehoorders waar ze aan toe waren.

Hierna moest ik snel naar de volgende afspraak. Lange Maick had mij uitgenodigd voor een offline meeting met andere berglopers. Hier was de groeve de Keel voor geselecteerd. Maick heeft me proberen te overtuigen dat ik de ere-gast was maar dat neem ik met het bekende korreltje zout/mergel. 

Klokslag 22.00 uur arriveerde ik aan de ingang en aan het licht dat richting ingang kwam te zien had Maick zich ook aan de afspraak gehouden. Hij verscheen, samen met Jacques en enkele anderen aan de poort en deed me open. Eenmaal binnen moest men eerst mijn nieuwe carbidlampje bewonderen. Na dat uitgebreid bekeken te hebben en mijn opschepperige opmerkingen over de bijzonderheid van dit lampje te hebben aangehoord, gingen we "de berg" in en op zoek naar de andere aanwezigen. We vonden ze al snel op een plek die eerst gecontroleerd was op vleermuizen. Daar werd ik door de aanwezigen begroet. Dat deed goed want er waren een aantal bekenden die ik al lang niet meer gezien had. De eerste die ik tegenkwam was Susanne, de heilige drie eenheid was weer compleet, ahum..... Jacques en Susanne waren al eerder gekomen en Susanne, (nog) niet in het bezit van een carbid lamp, had er een van mij te leen gekregen. 

Na kort met enkelen een praatje te hebben gemaakt, trokken we met zijn drieën de berg in. Aangezien we al lang niet meer met een carbidlamp hadden gelopen was dit weer genieten van het licht en de rust die dat licht uitstraalt. Ik was aangenaam verrast hoeveel licht mijn kleine lampje gaf. Zouden de dames dan tóch gelijk hebben als ze roepen "size doesn't  matter!!!". Aangezien we recentelijk hier nog gelopen hadden, hadden we niet echt een doel en dwaalden we wat doelloos rond. Er werd behoorlijk wat gepraat. Even kwamen we Jens tegen die we nog een paar foto locaties aanwezen en liepen we weer richting de groep. Daar werd ik aangeklampt door iemand die wilde weten hoe dit en dat in elkaar zat. Na wat van gedachten gewisseld te hebben gaf Jacques aan dat hij het welletjes vond en naar huis wilde. Susanne en ik besloten nog wat te blijven (ik was er nog niet zo lang). Na Jacques naar de uitgang begeleid te hebben trokken we weer de berg in. 

Na nog wat gekletst te hebben met een paar aanwezigen vond ik het op een bepaald moment welletjes en wilde naar huis en naar bed. Susanne wilde dat ook (naar haar eigen huis en bed om alle misverstanden te voorkomen). Na eerst uitgebreid iedereen gegroet te hebben gingen wij ook naar de uitgang. Het was inmiddels 0.30 uur geworden. Een mooie tijd om een gezellige offline meeting af te sluiten. 

Complimenten aan Maick en iedereen die er aan mee heeft gewerkt voor een leuke bijeenkomst. Op naar de volgende.....

Wel/niet

...... Dat was het dilemma waar ik mee zat toen ik de vrijdag voor oude jaar beslissen moest of ik nog ondergronds ging of niet. Eerst maar eens Jacques gebeld. Die had een etentje bij zijn dochter en kon dus moeilijk maar wilde wel kijken of hij eerdere weg kon. Dat vond ik sneu voor zijn dochter (die ik ook nog onder ogen wil komen en dus niet de schuld wil krijgen van een overhaast etentje) en ik zei dan ook dat we het daar maar bij moesten laten. Zo gezegd zo gedaan...... maar tóch had ik een gevoel dat ik nog even moest. Dus tweede ronde: Susanne gebeld met de vraag of ze al plannen had. Aan haar gestotter te merken sprong ze zowat een gat in de lucht, zo blij was ze dat ze ondergronds kon. Aangezien we met z’n tweeën waren konden we naar de Zonneberg. 

In de Zonneberg was het erg druk op deze laatste vrijdagavond van het jaar. Tóch hebben we het grootste deel van de avond heerlijk rustig en alleen gelopen. Lekker ontspannend. Aangezien Susanne nu al een paar keer in de Zonneberg was geweest konden we gewoon wat rondwandelen en zo nu en dan een praatje met anderen maken, de contacten onderhouden en een misconceptie uit de wereld helpen. We zijn ergens in een hoekje waar bijna nooit iemand komt gaan zitten en na wat bijgepraat te hebben trokken we verder. We zijn nog even in de Varkensstal geweest, maar daar was het veel te druk, dus verder met onze tocht. Tegen 24.00 uur waren we weer buiten.

De keel

Kerst viel dit jaar in het weekeinde waardoor we onze wekelijkse tocht oversloegen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en we hadden alle drie zin in een tochtje. We hadden allemaal vrij tussen Kerst en nieuwjaar dus op een dinsdagavond zou dus ook kunnen. Zo gezegd zo gedaan, na de sleutel bij de beheerder te hebben opgehaald, verwittigde ik mijn twee bergmaten dat we naar de Keel zouden trekken. Iedereen vond dat een prima idee. Nadat we ons bij mij thuis verzameld hadden, ging het richting keel. Aangezien dit een zeer vleermuis-rijke groeve is gingen we natuurlijk alleen met koud licht. Verbazingwekkend was het dat we, ondanks het zachte weer, veel vleermuizen tegen kwamen. Het barste er gewoon van. Letterlijk in elke gang kwamen we ze tegen. Alleen niet in het bovenste gedeelte. Daar hebben we dan ook onze pauze gehouden. Je houd je pauzes natuurlijk daar waar geen vleren zitten, nietwaar? Tijdens onze wandeling hebben Jacques en ik vooral naar fotolocaties gekeken. Mijn vingers jeuken om daar eens aan de gang te gaan. Zo snel de vleren de buitenlucht hebben opgezocht gaan we dat doen.

Na afloop hebben we nog wat rond gelopen eer we weer huiswaarts gingen. Ik was mijn Leica vergeten dus deze keer geen foto.

De Coolen

De Coolen; De mooiste groeve, een top 1 groeve, parel van de Haspengouw volgens Johan Janssen. Hij is natuurlijk een beetje bevooroordeeld want hij is de trotse beheerder van deze groeve. Ondanks dat het een relatief kleine groeve is en een heel eind uit de buurt ligt (als je denkt: hier kan echt gen groeve meer zijn..... nog een klein stukje verder..... en daar ligt ze in al haar pracht) kom ik er graag en ik heb er goede herinneringen aan. 

Na bij mij thuis verzameld te hebben, trokken we naar Val-Meer om bij Johan de sleutel te gaan halen (Johan ging niet mee, hij was verhinderd) en van daar uit naar de Coolen te gaan. De Coolen is overigens de hoogstgelegen groeven die er is en ligt met haar ingangen op het noord-oosten waardoor het een koude berg kan zijn. Uiteraard waren we erop voorbereid. Zoals gebruikelijk was het voor Susanne de eerste keer dat ze de Coolen bezocht. Mede hierdoor werd het een leuke tocht want aangezien het voor haar allemaal nieuw is blijf je vaak bij dingen staan waar je normaal langsloopt. Je ontdekt vaak dingen opnieuw en leert op een andere manier kijken. Aan mij de taak om de interessante dingen te laten zien en er iets over te vertellen.  Na een boel opschriften, halstergaten, inkrassingen en oude ingangen (misschien wel de groeve met de meeste ingangen) te hebben bekeken, zochten we een hoekje om te zitten (inmiddels heb ik in deze groeve een vaste zitplaats). Hier zijn we wat langer dan gebruikelijk blijven zitten omdat we heel wat bij te praten hadden want het was alweer een tijdje geleden dat we voltallig op pad waren maar de gehaktballetjes, feta, olijven en knakworsten hielpen natuurlijk mee. Na de pauze hebben we nog wat rondgelopen en togen we langzaam naar buiten, waar het inmiddels bar koud was, natte sneeuw begeleide ons naar de auto. Uiteraard zijn we onderweg nog even bij Jacquemin gestopt om iets te drinken. Begeleid door oorverdovende AC/DC muziek kletsten (voor zover dat mogelijk was) we nog na over de avond.

Het is inderdaad een heel erg mooie groeve.

Zonneberg

Jacques was wegens grootouderlijke verplichtingen verhinderd en dus bleven Susanne en ik over. Aangezien we met z'n tweeën waren konden we naar de Zonneberg. Susanne vond mijn voorstel natuurlijk prima want zij was pas één keer in de Zonneberg geweest. De vorige keer had ik haar de volgens mij belangrijkste dingen laten zien zodat we nu wat op het gemak konden ronddwalen. Susanne stond wederom versteld van de vele opschriften en begint nu langzaamaan te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg dat je daar nooit raakt uitgekeken. Ondanks dat volgens de bezoeklijst er veel bezoekers binnen waren, kwamen we lange tijd niemand tegen. Pas toen we laat in de avond gingen pauzeren, zagen we enkele gangen verder een groepje mensen lopen. Op de een of andere manier liep daar waar wij waren niemand. Nu loop ik niet graag over de hoofdroutes en zoek ik meer de tussenliggende gedeelten op en dat zal verklaren waarom we het zo rustig hadden. Pas tegen het einde van de avond kwamen we in de buurt van de varkensstal Aldo en zijn kameraden tegen. Aangezien ik hem en zijn kameraden al lang niet meer gezien had hielden we een praatje over van alles en nog wat. Het was leuk deze mannen weer eens tegen te komen. Hierna liepen we op het gemak en via de nodige omwegen richting uitgang. Op weg naar de auto was het duidelijk te merken dat Susanne vol indrukken was.

Tocht Aardappelenberg

We waren a een tijdje niet meer in deze berg geweest zei Susanne dus togen we die kant op. Een tweede reden was dat we erg veel volk de andere kant op zagen gaan dus zochten we de rust van deze groeve op. Ik vind het erg leuk om mensen met dezelfde hobby te ontmoeten en ik stel me altijd open naar hun op, maar soms……… We hebben gewoon wat rondte;open en op een bepaald moment herinnerde ik me dat ik ergens achterin een opschrift "Trou de Bosquet" had gezien. ik wilde het graag fotograferen maar wist niet meer waar het stond. We hebben dus d avond doorgebracht met het zoeken naar dit opschrift en tevens zoeken naar fotolocaties.

Tocht Zonneberg

We waren al lang van plan om met zijn drieën eens naar de Zonneberg te gaan. Niet dat ie voor mij nieuw is, ik ken 'm beter dan welks stelsel dan ook. Jacques kent 'm ook goed maar Susanne was er nog nooit geweest. De reden waarom we er nog nooit met z'n drieën geweest waren was dat we meestal op d vrijdag andere plannen hadden. Maar ook de RRB regel van één introducé bemoeilijkte ons bezoek. Jacques heeft om de een of andere reden nooit er voor gezorgd dat hij op de RRB lijst kwam te staan en nu zit ik dus met twee introducé's! Ik moest dus iemand anders, die wel op de lijst stond, vragen of iemand op zijn vergunning kon meeliften. Maar het kwam er maar niet van. Nu had ik lang geleden iemand beloofd om hem eens iets meer over het stelsel te vertellen (vreemd is het dat er heel wat mensen zijn die elke vrijdag tijdens de RRB avonden aanwezig zijn maar eigenlijk heel weinig af weten van de geschiedenis van de Zonneberg). Aangezien hij wél op de lijst stond konden we dus met zijn vieren gaan. Ik zou hem een historische rondleiding door de Zonneberg geven en voor Susanne was dit een prima eerste kennismaking met het gangenstelsel. Zogezegd zo gedaan.

Ik ben god de tocht met het vertellen over het ontstaan van de huidige ingang en het achterliggende gebied, trok vervolgens naar het gebied rondom de prehistorische tekening en vanwaaruit naar het "Stas" gebied. Van daaruit ging de tocht richting de diverse doorbraken, een gedeelte van de X-weg en van daar uit hebben we nog wat rond gedoold, ik heb bewust niet de toeristische verfraaiingen laten zien, alleen als ze echt met de historie van d groeve te maken hadden. Het viel me al op dat onze medebergloper vaak zijn rugzak neerzette, hij leek erg zwaar. Toen we pauzeerden werd me duidelijk waarom; hij sleepte een gaskooktoestel mee waarop hij pannenkoeken ging klaarmaken! ik heb al veel lekkers gegeten in een grot maar dit smaakte wel heel erg goed. Mijn twee medeberglopers waren het daar mee eens, om je vingers bij af te likken. Na nog wat rond gelopen te hebben moesten we ons haasten om niet te laat bij de uitgang te zijn. Een leuke memorabele tocht die een onvergetelijke herinnering heeft achtergelaten.

Susannes eerste keer in de Zonneberg was een succes, Jacques klaagde overigens ook niet want ook hij was al bijna een jaar niet meer in de Zonneberg geweest. 

Met dank aan Mattie voor het meeliften op zijn vergunning en de pannenkoeken.

Overzicht van onze activiteiten

 

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets heb toegevoegd aan mijn blog. Zaken die belangrijker waren zorgden ervoor dat de weinige vrije tijd die ik aan dit soort zaken kon spenderen nóg krapper werd. Dit betekent overigens niet dat ik niet meer ondergronds ben geweest. Verschillende interessante wekelijkse tochten heb ik samen met mijn twee bergmaten ondernomen.

Een kort overzicht in willekeurige volgorde.

Fotosessie Colinette 

Susanne, Jacques en ik wandelden eens richting het meest rechtse gedeelte van de Colinette, een hoekje waar ik niet al te vaak kom. Deze keer ging er met een "foto-oog" heen. Met andere woorden: kijken of  er iets was dat het uitlichten waard was. Na hier wat rondgelopen te hebben, het was voor Susanne de eerste keer, besloten we hier snel met de fotoapparatuur terug te komen. Hierna  hebben we nog het gedeelte achter "de gaten" bekeken. Ook hier zijn enkele interessante ontginningen te vinden. Ook viel het me op dat hier enkele fraaie telramen te vinden zijn. We hadden in ieder geval genoeg locaties voor een avond fotograferen gevonden. 

Toen een week of twee later bleek dat Susanne door verplichtingen elders niet mee kon, besloten Jacques en ik deze locaties nogmaals te bezoeken. Maar deze keer mét camera. Na eerst in de uiterst rechter hoek te zijn geweest, en daar enkele mooie foto's te hebben gemaakt, trokken we naar de gangen achter de gaten. helaas hadden we daar minder succes. Aangezien het buiten behoorlijk warm was geweest hing er een stevige nevel die het fotograferen moeilijk maakte. Na enkele foto's gemaakt te hebben, gaven we het op en trokken op geod geluk verder de berg in. Hier hebben we nog een of twee foto's gemaakt maar aangezien we ons ingesteld hadden op de gangen achter de gaten liepen we een beetje inspiratieloos rond. Toch is het ons gelukt om op één locatie toch nog een mooie foto te maken. Deze locatie lag direct naast onze pauze plaats. Toen we daar zaten kwam er een groepje jongeren langs dat werkelijk abominabel slecht licht bij zich had en de weg naar buiten aan het zoeken was. Uiteraard ben ik een stukje met ze meegelopen en heb hun de richting van de uitgang gewezen.

Bezoek Aardappelenberg

Tijdens dit bezoek hebben we gewoon wat rondgelopen. Het is verbazingwekkend hoeveel inkrassingen men Hier vind als je er naar zoekt, tenminste. Gezien de drukte richting de doorbraak hebben we ons daar wijselijk weggehouden. Ik kom hier tenslotte voor de rust. Een eindje verder kwam je geen mens meer tegen. 

In de tussentijd hebben we de Colinette verschillende malen bezocht. We zijn bezig met een "rondje" dat wil zeggen: links om langs de rand van het stelsel tot dat je weer bij de ingang uitkomt. We doen dit niet in één keer maar elke keer een stukje. Na drie bezoeken zijn we ter hoogte van de paradebar. We hebben dus nog wat tochten voor de boeg eer we helemaal rond zijn.

Twee bezoeken Caestert

UIteraard zijn we tussendoor ook nog in Caestert geweest. bij ons laatste bezoek kwamen we nog een ander groepje tegen dat "iets" me een kompas en kaart aan het doen was, ik geloof dat het iets met verkennerij te maken had. Na wat met hun gepraat te hebben togen Susanne en ik (Jacques was verhinderd) verder. 

Sponsordag VSS in de nieuwe groeve

Elk jaar houd de VSS in een van haar groeven een open dag voor haar sponsoren. Ditmaal was de keuze op de Nieuwe groeve gevallen. Uiteraard waren Susanne en ik erbij. Voor Susanne was het een eerste kennismaking met de groeve. Susanne ging op pad met enkele berglopers coryfeeën en liet zich van alles uitleggen over de groeve. Ik bleef achter om wat te praten met de aanwezigen en een oogje op Sil, het zoontje van Susanne, en een vriendje te houden. Ze hadden het druk met mergelcarven dus veel omkijken erna had ik niet. De vlaai smaakte overigens prima. Helaas moest ik alweer veel te snel (na 2 uur) weer weg want ik had nog iets anders te doen. Al met al een succesvolle en gezellige dag.

Spijkers zoeken Gemeentegrot Valkenburg

Vanuit de vleermuistelgroep kwam het verzoek om te helpen. In de gemeentegrot worden elk jaar tijdens de Kerstmarkt door de exploitanten spijkers in de wanden geslagen zodat ze hun waren kunnen ophangen. Een doorn in het oog van de gemeente Valkenburg. Ondanks een verbod gaat het gewoon door want probeer amore eens te bewijzen dat net die spijker door de exploitant….. enz. Daarom kwam het verzoek aan ons om alle spijkers te verwijderen zodat nieuw aangebrachte konden worden opgemerkt.

Zogezegd zo gedaan en we trokken met een man/vrouw of 15, gewapend met ladders en gereedschap,  ondergronds. En gewerkt hebben we, niet begrijpend aangestaard door de deelnemers aan de rondleidingen. De blaren waren zichtbare trofeeën. Eén nageltrekker wist zich in haar enthousiasme met haar eigen hamer een blauw oog te slaan. Maar het eindresultaat mocht er zijn: 17,6 kg. spijkers! Geloof me; dat zijn er heel erg veel. na afloop kregen we een rondleiding aangeboden. Niet in een treintje maar een echte berglopersrondleiding door de onbekende en onaangetaste gedeelten van de Gemeentegrot. Helaas moest ik eerder weg en ben ik niet meegegaan naar de Italiaan waar de pizza's en de wijn goed smaakten.

Cursussen erkend berglopen

In een week tijd hebben Roland en ik 4 cursusavonden (3x theorie en 1x praktijk) gegeven. dat was een drukke en vermoeiende week zodat ik even genoeg had van het ondergrondse. de week erop is dan ook weinig gebeurd.

Open dag Avergat

Dat is natuurlijk iets waar je even gaat kijken. Susanne, Ans en ik trokken op een zondagmiddag naar het Avergat. Voor mij was het allemaal bekend maar voor Susanne een ertsen bezoek aan deze groeve. we lieten ons door de gids alles uitleggen en na afloop kochten we aan een kraampje, dat bemand werd door Wannie Wenmekers, grotchampignons. Na afloop togen we naar d emeule van Lewie waar we min of meer "sneuvelden" we liepen daar een aantal berglopers tegen het lijf en het werd nog heel gezellig. Al met al een leuke middag.